Codziennie mam 10 kwietnia

autor zdjęcia: Kuba Kamiński

źródło: Fotorzepa

Smoleńsk, 10 kwietnia 2010. Nikt z pasażerów nie ocalał

źródło: archiwum domowe

Justyna Kazana-Dobrzeniecka

Justyna Kazana-Dobrzeniecka, prezes Fundacji im. Mariusza Kazany | Zastanawiamy się, dlaczego przez prawie pięć lat nikt nie chciał rozmawiać 
z rodzinami na temat pomnika ofiar katastrofy smoleńskiej, a nagle w ciągu 
jednego–dwóch miesięcy klamka zapadła. Wiele rodzin nie zgadza się na to, 
by pomnik był tak drogi.

Plus Minus: Pogodziła się już pani ze śmiercią taty?

Nie, choć minęło pięć lat. Nie przeżyłam jeszcze swojej żałoby. Staram się nie myśleć o tym, co się wydarzyło, i żyć tak, jakby tata miał niedługo wrócić. Często wyjeżdżał na delegacje i nie było go przez kilka dni. Jego nieobecność w domu jest czymś, co było mi znane.

Według pani nie umarł, lecz jedynie wyjechał na długą delegację?

Właśnie tak. Od pięciu lat żyję tak, jakby miał wrócić. I wróci, bo przecież nie może być tak, że wyjechał i już go nie zobaczę, nie przejdzie przez drzwi i nie przywita się z nami. Ja tego nie akceptuję i nie wiem, czy przyjdzie taki dzień, że się pogodzę z tym, że go nie ma i nie będzie.

Jak pani zapamiętała tę tragiczną sobotę?

Dzień wcześniej byłam z tatą w Filharmonii Narodowej na koncercie organizowanym przez jednego z ambasadorów. Później wyszłam ze znajomymi, a tata wrócił do domu. Gdy wracałam nad ranem w sobotę, jeszcze spał. Mój pokój był obok pokoju rodziców, więc widziałam go, gdy przechodziłam do siebie. Położyłam się spać i obudził mnie telefon od przyjaciela taty. Pytał, czy tata poleciał do Katynia. Nie rozumiałam, skąd to pytanie. Odpowiedziałam, że oczywiście poleciał. I wtedy usłyszałam: „Justyna, posłuchaj, samolot się rozbił". Zaczęłam przeraźliwie płakać i tym płaczem...